De ijzige wind blies over de Klundertse akkers op de zaterdag van 30 maart. In de kranten lees je berichten dat deze maand de koudste was sinds 1964. Wanneer zou de winter voorbij zijn? Morgen is het tenslotte Pasen. De Klundertenaren die boodschappen moesten doen liepen diep in hun jas weggekropen door het dorp. De hele week lag er ‘s ochtends ijs op de vijver en viel er af en toe sneeuw. En toch zien we daar het hoogste team van DSO als stoere bikkels, dapper in de kantine samenkomen, het barre weer trotserend.
Natuurlijk een geanimeerd gesprek over de extra ruimte in de kantine en hoe fijn dit eigenlijk is. En over onze nieuwe aanwinst, Ton van Hoof. Het is altijd fijn om je team uitgebreid te zien met enthousiaste mensen. Ton stond ontspannen aan een bakje koffie, zich echter totaal onbewust van hetgeen er komen ging. Hij had enkele weken geleden doorgegeven dat hij in het buitenseizoen wel wilde gaan spelen. Na enkele maanden training in de zaal kon tenslotte het echte werk gaan beginnen. En vandaag zou de eerste buitenwedstrijd gespeeld gaan worden. Hij dacht dat hij nog een seintje zou krijgen om een keertje mee te gaan, om eens te proberen. Niets van dat alles. Ton stond keihard ingedeeld in het hoogste team van DSO. Dus toen we zouden gaan rijden richting Rotterdam, was de schrik van het gezicht af te lezen. Ok, dan maar gelijk het diepe in. De spullen gepakt en op naar NIO 6. Hoe zou het gaan? De allereerste korfbalwedstrijd in je leven!
Gezien het weer leek het ons gepast zich te kleden naar de omstandigheden. Het was tenslotte kouder dan met de Kerst. We moesten de reserve-shirts aan, rood met zwarte strepen. Voorzien van mutsen en sjaals gingen we het veld op om warm te lopen. De bijzondere blikken waarmee de mensen ons aankeken negerend. Ik vond dit tenue zo gek nog niet. Kijk maar naar de foto. De kleuren pasten prima zo.
Ton startte direct in de basis en kon opvallend goed meekomen. De trainingen van Arie leveren resultaat op! We gingen lekker en maakten enkele treffers, zonder dat de tegenstander tot scoren kon komen.
Toen kwam het moment dat Ton schoot. Een ferm schot en… RAAK…. Een vlakke bal, die bij iedereen mis zou gaan ging er bij Ton gewoon in. Applaus van het hele team. Geweldig! “Ton kanon” riep Ies spontaan. Is ons team uitgebreid met een onvermoede sterspeler? Was het beginnersgeluk? De toekomst zal het leren. Wij gunden Ton zijn momentje. Dat ikzelf er drie seizoenen over gedaan heb om mijn eerste punt te maken ging natuurlijk direct door mijn hoofd. Gelukkig mocht ik ook een balletje door de korf gooien, hiermee de emotionele pijn verzachtend. Corrie v.B. liep nog een lekkage op bij haar knie, door een val op het ijskoude kunstgrasveld. Maar ze bikkelde gewoon door, ondanks het bloeden dat af en toe gestelpt moest worden.
En wat de wedstrijd betreft, het is 2-7 geworden. Verkleumd, maar voldaan verlieten we het veld. Deze punten zijn weer binnen. Graag tot de volgende wedstrijd over enkele weken.
Prettige Paasdagen en een groet van Karel