DSO 7?, zult u zeggen, daar hebben we sinds het buitenseizoen niets meer van gehoord…
Tja dat klopt wel, want dit is voor het allerhoogste team van DSO pas de tweede zaalwedstrijd. Daar waar andere teams gewoon 4 of 5 wedstrijden hebben gespeeld, mochten wij vandaag pas voor de tweede keer in actie komen. De eerste wedstrijd, zo’n vijf weken geleden, was niet om naar huis te schrijven. Dat hebben we dus ook maar niet gedaan.
Deze wedstrijd zou anders worden, ik wist het. Het hing gewoon in de lucht. We hadden als gastspeler Rom Keller, een oud teamgenoot in de gelederen. Aan de andere kant hadden we wel enkele uitdagingen: Ria kon niet spelen, maar ging wel mee om aan te moedigen ( publiek is nooit weg tijdens een uitwedstrijd) en we mochten Marcel Langeweg niet aan het lachen maken, omdat hij dan teveel last zou krijgen van zijn gekneusde rib. Een goede reden om ons een beetje te gedragen als een seniorenteam natuurlijk. Hoewel het me erg leuk lijkt als een “Benidorm Basterds korfbalteam” op stap te gaan.
Maar goed, in Rotterdam aangekomen, hebben we ons gehuld in zwarte shirts, omdat NIO ook veel gele tinten in hun tenu heeft. En verwarring in het veld hebben we niet nodig. Voorafgaand aan de wedstrijd werd nog een minuut stilte gehouden om stil te staan bij het dodelijke voetbalincident van afgelopen week.
De wedstrijd werd gestart na het fluitsignaal en NIO 6 ging er gelijk strak tegenaan. Het vervelende was, dat hun afstandschoten er wonderbaarlijk gemakkelijk ingingen, terwijl de noeste arbeid van DSO maar matig beloond werd met punten, waardoor we aan het eind van de eerste helft met 7-4 achter stonden.
Gelukkig had ik mijn telefoon bij, dus ik dacht laten we eens een teamfoto maken waarin we laten zien dat we er zin in hebben en er voor willen gaan. Na een yel en een paar klikken was de foto door Ria gemaakt en het team opgeladen voor de volgende helft. De fanatieke blik in onze ogen moet intimiderend zijn geweest voor de tegenstander, want al snel wist ondergetekende te scoren. Hierna konden we steeds een puntje inlopen, waarbij Ies het laatste punt wist te scoren en we met 12-13 een heel punt voor kwamen te staan. Natuurlijk waren de laatste minuten enerverend te noemen, en de opluchting was groot bij het affluiten van de scheidsrechter.
Met 5 punten was Ies de topscorer (voor de actieve Neerlandici onder ons, topscoorder mag ook), maar zonder de punten van Corrie en Corrie, Johan, Karel, Marianne en Rom was het niet gelukt natuurlijk.
We kijken weer uit naar de volgende wedstrijd.