Na vier overwinningen en een gelijkspel was dan het moment daar. De kampioenswedstrijd tegen de op papier beste tegenstander in de poule, Ventura Sport D1. Beide ploegen konden nog kampioen worden.
DSO had wel de betere papieren aangezien ze 1 punt voor stonden op Ventura Sport, waardoor ze aan een gelijkspel genoeg zouden hebben. Maar daartegenover stond dat Ventura Sport het thuisvoordeel had. De supporters waren met man en macht en vol vertrouwen meegereisd. Ze hadden dan ook kosten nog moeite gespaard en hadden spandoeken en een mascotte meegenomen. Onder deze supporters waren er een drietal van de JTC en de coach van het eerste (al is de vraag voor welke vereniging hij was).
Na een korte bespreking waarbij de coach probeerde de ploeg te kalmeren en de zenuwen weg te praten (terwijl de coach, namelijk ikzelf, misschien nog wel het meest zenuwachtig was van allemaal), gingen de D’s warmlopen en inschieten. Desondanks begon DSO toch nogal zenuwachtig en angstig aan de wedstrijd, terwijl de tegenstanders zeer sterk begonnen en gelijk met 2-0 voorkwamen. Toen begonnen de zenuwen langzaam aan weg te vloeien bij DSO en kwamen ze sterk terug tot 2-2. Helaas hadden de tegenstanders hier snel een reactie op en scoorden ze de 3-2 wat ook de ruststand was.
In de rust kon DSO even op adem komen en bespreken wat de verbeterpunten waren voor de 2e helft. DSO begon de 2e helft veel sterker en zelfverzekerder dan de 1e en ze scoorden dan ook meteen de 3-3. Toen kwamen de zeer spannende laatste 20 minuten, die niet alleen mij maar ook de supporters een paar jaar van hun leven kostten. De hele tweede helft verliep hetzelfde, DSO maakte gelijk, Ventura Sport kwam weer voor, daarna werd het weer gelijk en zo ging het maar verder. Je zag bij beide ploegen dan ook de zenuwen er weer insluipen naar mate het eindsignaal steeds dichterbij kwam. Ook de supporters hielden het niet meer en begonnen te roepen en de ploeg nog meer aan te moedigen, waardoor de coach er bijna niet bovenuit kwam. Het D1 bleef zich aan hun eigen spel vasthouden en knokte zich na elk tegendoelpunt weer terug en scoorde 30 seconden voor tijd de bevrijdende 5-6, waardoor DSO op precies het juiste moment de eerste voorsprong deze wedstrijd pakte. Ventura Sport zette nog alles op alles om alsnog te winnen en scoorden dan ook nog de gelijkmaker, maar het was te laat. Het eindsignaal klonk en DSO D1 was kampioen!
Het juichen kon beginnen en de spandoeken en snoepzakken werden het veld opgetrokken. Toen iedereen enigszins was bijgekomen van de wedstrijd en trainer Jean-Paul bericht had gekregen van het kampioenschap, was het tijd om met z’n allen friet te eten in onze eigen mooie kantine. En daar bleef het niet bij, want vervolgens gingen ze allemaal met hun kleren aan samen douchen, waarna ze mij met z’n tienen onder de douche probeerde te duwen en te trekken. Dit was gelukkig niet gelukt, maar wel kreeg ik een hele natte groepsknuffel.
Deze overwinning was een mooie bekroning op een goed veldseizoen. Supporters bedankt voor de steun die jullie hebben gegeven! En Lotte, Lieke, Lize, Emma, Janneke, Fabiënne, Corné, Tom, Sjoerd en Per jullie bedankt voor dit mooie veldseizoen! Volgende week gaan we al weer naar de zaal en hopen we deze lijn door te kunnen zetten.
Erik Keller
