Hieronder de visie van Karel van Dam op hun wedstrijd DSO 7 tegen NIO 6:
Pijnlijk, dat is het juiste woord. Dan ben je bij je eigen korfbalvereniging waar het een gezellig feest is. Het mooie DSO event! Ondergedompeld in een warm bad van sfeer en gezelligheid, moet je de auto in, om in Rotterdam een wedstrijd te spelen. Je begrijpt dat dat pijnlijk is. Maar goed, wij van het zevende laten niet zo snel onze oren hangen.
Dus na een rit, waarvan we vermoeden dat de dame van het navigatiesysteem ons een touristische route heeft laten rijden, kwamen we aan bij een korfbalterrein met voldoende parkeerplaatsen. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt! Ik was nog even bang dat we met drie heren moesten spelen, maar Ies kwam rechtstreeks vanuit Zeeland naar Rotterdam.
Er was nog even tijd om in te schieten. De verdeling werd gemaakt en vol goede moed begonnen we aan de wedstrijd. Dat viel nog even tegen. Of het kwam doordat Alex en Gerrie en Marcel Langeweg nog helemaal in vakantiestemming zaten, weet ik niet, maar we kwamen in de ruststand niet verder dan een pijnlijke 7-7, wetende dat er meer in had gezeten. In de pauze zaten we aan een picknick tafel met een glas thee en we hadden het gevoel dat het toch nog moest kunnen lukken. Er waren veel kansen, maar de bal rolde te makkelijk aan de verkeerde kant van de rand van de korf naar beneden. Toen de scheids affloot, stond de stand op 15-13. Dat was een domper. Niet dat we er zelf 13 gescoord hadden, dat was nog wel te verteren, maar dat NIO er 15 gemaakt had was weer een pijnlijk moment. Ik weet niet precies wie de punten heeft gemaakt, maar het was zeker volgens de 80-20 regel. 80% van de punten gezet door 20% van de mensen.
Toen we in de kleedkamer gingen douchen bleek pas echt hoeveel indruk dit verlies maakte. Zo had ik mijn tas half leeg gehaald, hopeloos op zoek naar de douche gel. Alex zat naast me en was zijn tas netjes aan het inpakken. Toen de douche gel eenmaal was gevonden, kwam het moment dat ik mijn handdoek wilde pakken, maar die was die nergens te vinden. Ik begreep er niets van. Had ik mijn handdoek thuis laten liggen? Dat kon toch niet? Na mijn tas weer drie keer doorzocht te hebben, was mijn conclusie dat ik me echt moest afdrogen met mijn reserve sokken. Een pijnlijke situatie, totdat Alex met een ruimhartig gebaar aanbood zijn reserve handdoek aan mij ter beschikking te stellen. Hé, dat was net zo’n zwarte handdoek als die van mij. Maar goed, waarom zou Alex geen zwarte handdoek kunnen hebben.
Toen bleek dat Alex tijden het inpakken en het verwerken van het verlies per abuis mijn handdoek in zijn tas had gedaan. Dat kwam dus gelukkig weer goed. We besloten toch maar om snel dit pijnlijke verlies uit ons hoofd te zetten en weer de gezelligheid van het DSO event op te zoeken, waar we nog lekker van hebben genoten.
Het verslag van jouw wedstrijd ook op korfbal.net ? Mail hem dan naar verslag@korfbal.net !