Dit maal geen verslag met het gevoel van een schoolreisje, op weg naar de bestemming. Nee, zaterdag speelden we een thuiswedstrijd! Echter, zijn het de emoties die een grote rol hebben gespeeld? Ja, dat zullen het geweest zijn. Emoties. De allerlaatse wedstrijd van het zaalseizoen. Voor mij (Karel) de laatste wedstrijd tot ergens in oktober. Tel daarbij op dat we zouden spelen tegen de ploeg die pal bovenaan staat, en het publiek dat was blijven kijken, na de glansrijke kampioens-wedstrijd van DSO B1 (spelend in CADkoop-shirtjes), dan voel je toch een bepaalde druk opkomen.
Bij het elfde team van Merwede, zou je vermoeden dat dit spelers zijn die hun rollator aan de kant zetten om nog een partijtje te spelen, maar niets is minder waar! Krachtige mensen met een goed schot. Daar zouden we tegen spelen. Het leek al een zware dobber te worden. 1-1, 2-2, het ging gelijk op, waarbij Marcel en Jaap de 2 punten maakten. Wat er daarna gebeurde kan ik niet goed omschrijven, maar de Merwede spelers schoten er voor de rust nog eens 6 in, waardoor de stand op 2-8 kwam te staan. Dit zijn de momenten dat je tijdens de rust even terug kijkt op de inzet, vastberadenheid, de capaciteiten van de individuele spelers, de samenstelling en samenwerking in het team, kortom, alles waar een goede coach naar kijkt om optimale prestaties te behalen. Pikant detail is misschien dat we geen coach hebben die ons als gewone spelers een hart onder de riem steekt en de juiste instructies geeft.
Ikzelf mis zo’n beetje alle capaciteiten die een korfbal-coach nodig heeft, dus dat gaat niet werken. Wel waren er weer mandarijntjes, waarschijnlijk geregeld door Elly Noordink. Dat vind ik nou lief, terwijl ze toch niet meer meespeelt. En het is goed voor de sfeer. Na de rust ging dit team gewoon met dezelfde sterkte door, waarbij wij hard werkend af en toe een schot op de korf konden plaatsen, echter zonder succes. Ondertussen heb ik Adje 3 keer omver gelopen, en niet omdat ik ze niet aardig zou vinden, laat ik daar duidelijk over zijn. Maar in mijn pogingen om mijn tegenspeler niet teveel ruimte te geven, zag ik niet wie er achter me stond. Een paar snelle stappen achteruit en hop, daar gaat Adje weer omver. Bij deze nogmaals mijn verontschuldigingen. Nu ik erover nadenk, misschien voor het team ook beter dat ik in het buitenseizoen niet speel. Beter dat ik mijn conclusies trek, zoals dat in de politiek wordt genoemd. Het was, dat ik in de tweede helft nog een puntje wist te scoren, waardoor de wedstrijd werd afgefloten met 3-15.
Om het seizoen niet te deprimerend af te sluiten, hebben we ons nog even verzameld voor de derde helft, waarbij enkele kleine glaasjes werden gevuld en de ronde deden, om deze wedstrijd toch maar snel te vergeten. Leuk dat ook Miep en Mart er waren. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
Ik wens het zesde dan ook een leuk en sportief buitenseizoen toe. Ik hoop nog wat te kunnen trainen en wellicht nog eens assistentie te mogen geven als invaller, wanneer ik er de tijd voor heb.
groeten, Karel.