1 t/m 3 mei 2015: Expeditie Loon op Zandtastisch!
Vanuit de ogen van iemand van de kampleiding…
Ga er maar eens rustig voor zitten. Neem de tijd en pak wat lekkers te eten en te drinken, want het stukje is iets langer geworden als ik dacht…
Het is vandaag de day after van een slopend weekend. De dag dat ik net 13 uur slaap heb gehad en de dag dat mijn wallen ongeveer tot aan mijn knieën hangen. De dag dat mijn hoofd het liefst horizontaal blijft liggen, ondersteund door een kussen en de dag dat ik, als man, mijn vieze en ranzige kleren moet wassen en andere spullen moet opruimen. De dag dat ik niet vooruit te branden ben en me het liefst opsluit in mijn eigen huis. En de dag dat ik het gevoel heb dat ik de gehele tijd aan het playbacken ben, omdat er geen geluid meer uit mijn mond komt. Maar op deze dag heb ik ook een gevoel van enorme blijdschap! Een gevoel van trots en een gevoel van saamhorigheid. En ik zou dat gevoel heel graag met de lezers van dit stuk willen delen!
Ik ben namelijk afgelopen weekend voor de 10e keer (inclusief een F kamp op ons eigen terrein) meegeweest als kampleiding en ik wil jullie graag mijn kant van het verhaal vertellen.
Maar voor ik mijn verhaal zal beginnen over het afgelopen kamp, zal ik eerst kort uitleggen wat een kamp precies inhoudt. Vele lezers denken misschien dat een kamp heel iets anders is dan wat het daadwerkelijk is. Volgens de Dikke Van Dale heeft een kamp de volgende betekenis:
1.legerplaats in het open veld
2.plaats waar een groep mensen tijdelijk verblijft, vrijwillig of gedwongen
3.georganiseerde groepsvakantie in eenvoudige accomodatie
4.partij: uit het liberale kamp
De betekenis van een DSO kamp is echter een hele andere…
De maanden voorafgaand
Na vorig jaar wisten we dat er een aantal mensen zouden stoppen; Anton en Ed vonden dat ze wel genoeg eieren en knakworsten hadden gemaakt de laatste jaren en hingen hun pannen aan de wilgen. Wim en Tamara hebben met Wout een geweldige zoon gekregen en één van de twee zou daarom ook een stapje terug gaan doen, wat uiteindelijk Wim werd.
De eerste vergaderingen stonden daarom in het teken van het evalueren van vorig kamp en de vacatures opvullen die waren ontstaan. Uiteindelijk wisten we Martiena en Tessie te strikken als nieuwe kookstaf en Jeroen van Dam werd onze nieuwe aanwinst om een team te begeleiden en spellen uit te werken. Toppers, zo zou later blijken!
Nu zijn kampvergaderingen heel ander soort vergaderingen als andere. Normaal moeten ze namelijk gestructureerd zijn met een duidelijke agenda, die een aantal dagen van te voren al verspreid wordt, zodat iedereen zich goed kan voorbereiden. En is er een voorzitter die ervoor zorgt dat alles netjes, gestructureerd verloopt.
Een kampvergadering werkt altijd net ietsjes anders. De agenda komt vaak op de dag zelf, via een whatsappje in de (regelmatig ontplofte) kampgroepsapp. Er wordt regelmatig op de dag zelf nog even besloten of mensen kunnen komen en als er dan een vergadering is, dan is de structuur er wel degelijk, maar voor een leek héél ver te zoeken! Zie het maar als een slaapkamer van menig kind: het is vaak een enorme bende, maar iedereen weet precies waar het over gaat en wat er wordt bedoeld.
Tijdens de playbackshow van de jeugd hebben we middels een filmpje bekendgemaakt wat ons thema zou worden. De opnames waren werkelijk hilarisch om te doen en het resultaat was super gaaf! Mede dankzij het geweldige werk van Jan en Ellen, leek het net of we echt in de wereld van Expeditie Robinson terecht waren gekomen, terwijl we gewoon bij de Banaan in Willemstad waren…
We wisten vooraf dat dit thema een succes zou gaan worden, vooral bij de junioren. Wat hebben die een tijd gestoken in het slijmen en smeken voor dit kampthema, wat uiteindelijk wel is gelukt.
Ook zijn er sinds vorig jaar kampknutselavonden in het leven geroepen. Dat zijn van die avonden, waarin we willen bewijzen dat we ook goed kunnen knutselen. In de loods van Timmer- en Klusbedrijf Den Hollander maken we de mooiste dingen, zodat we het kamphuis mooi kunnen aankleden. En ik moet toegeven: Wij kunnen echt heel goed knutselen!!
Na al deze voorbereidingen hoefden alleen de opgaves nog maar binnen te komen en de spellen uitgewerkt te worden en konden we EIN-DE-LIJK weer op kamp!
Vrijdag 1 mei 2015 t/m zondag 3 mei 2015
Vrijdag is altijd de dag van het vroeg opstaan, vaak al voor de wekker. Het is de dag van de puntjes op de i en het pakken van mijn spullen. Ik ging erg voortvarend aan de slag, was eigenlijk vrij snel klaar met het inpakken van mijn tassen, waardoor ik nog tijd had om mijn voorbereide spellen nogmaals te checken (had ik al 25 keer gedaan, maar je weet maar nooit…). Na het lezen van het draaiboek en de notulen, bleek dat ik toch blij was dat ik deze tijd genomen had. Ik was namelijk nog het een en ander vergeten in te pakken. Ik zou ook mijn laptop meenemen, dus alles wat hierop stond, moest uiteraard ook even gecontroleerd worden. Dus mijn laptop weer uit de tas, aangezet en de powerpoint openen die ik gemaakt had. Ook nog even het programmaatje openen waarop de karaoke liedjes stonden (dankzij Jean-Paul gekregen!) en even één liedje uitproberen. Dat programmaatje deed het prima, alleen waar was mijn geluid? Nee!! Dat meen je niet…. Alles goed en op het laatste moment blijken dat het geluid het begeven heeft??? Dat zou toch niet he! Met enige stress in mijn lijf heb ik snel een appje gestuurd of er iemand anders ook de laptop mee zou kunnen nemen en al snel kreeg ik witte rook op WhatsApp, want Daphne zou haar laptop ook meenemen…
Ik werd rond 13.45 opgehaald door Daphne en samen gingen we naar de DSO kantine om alle spullen te pakken. We hebben inmiddels al zoveel kampkisten, dat ik me toch ieder jaar weer afvraag hoe we ooit aan zoveel “troep” zijn gekomen. Maar ik besef me ook dat alleen de kampgroep zoveel zooi kan verzamelen en het nog zal gebruiken ook.
We waren vrij snel klaar met inpakken. Mandy had voor ons allemaal een nieuwe polo bij, dus zagen we er allemaal weer op en top uit. Na het eten van een Calippo (tenminste, het moest een Calippo voorstellen) was het tijd om naar Loon op Zand te rijden, zodat we ons daar ook konden gaan voorbereiden.
Eenmaal daar aangekomen, zijn we gelijk aan de slag gegaan. Daphne en Mandy hebben hun openingsspel uitgezet en de rest zorgde voor de inrichting van het kamphuis. Hierbij wil ik een speciale vermelding voor Corrie die ervoor heeft gezorgd dat de mannelijke leiding echt de perfecte slaapzaal heeft gekregen. Corrie: We love you! Ook wil ik Rosemarie even noemen, want wat kan zij prachtige ontwerpen maken, zeg! De eetzaal zag er prachtig uit! Natuurlijk werden ook onze geknutselde voorwerpen opgehangen en weggezet, zodat het echt op een eiland leek.
Ondertussen waren Martiena en Tessie bezig om voor de leiding een eerste maaltijd klaar te maken. De druk was hoog voor ze, want konden ze het niveau van voorgaande jaren evenaren? Dat ze de strijd aan wilden gaan, bleek al heel snel, want uit de keuken kwam een overheerlijke geur van pizza’s en pastasalades. En de druk konden ze aan hoor! Het eten was werkelijk fantastisch! Daarnaast waren ze donderdag (!) al begonnen met de voorbereidingen, want op de kampgroepsapp kwamen foto’s voorbij van schalen vol met gehaktballetjes. Langs het korfbalveld zou het sfeerteam nu zingen: Zij staan 2-0 voor, jalalalalalalalala!
Niet veel later zagen we de bus aankomen. Daarbij heb ik altijd twee verschillende gevoelens in mijn lijf. Het ene gevoel is er een van blijdschap. Het moment dat het kamp echt gaat beginnen is altijd een super leuk moment. Maar aan de andere kant had ik ook een gevoel van paniek, omdat het nu echt gaat beginnen! En zijn we er wel klaar voor? Hebben we aan alles gedacht? Gelukkig hebben we met Patrick iemand in ons midden die altijd heel wijs zegt: “Dat zien we dan wel weer. Als iets er niet is, dan is het er niet en verzinnen we wel iets anders.” Klare waarheid natuurlijk.
Iedereen kreeg eerst de tijd om zijn/haar slaapkamer op te zoeken en te installeren. Daarna moest iedereen zich weer verzamelen en zou Patrick de kampregels doornemen, waarbij bij één regel vrij teleurstellend werd gereageerd. Het konijn had namelijk tijdens Pasen jonkies gekregen en de konijntjes moesten met rust gelaten worden. Een bittere pil voor veel kinderen…
Na het verhaal van Patrick, stond het openingsspel op het programma. Een spel waarbij de teams bekend werden gemaakt. Ik mocht samen met Mandy wat kinderen verstoppen. Altijd leuk! Eigenlijk was het hele spel erg leuk, want wat was het een heerlijk chaotisch spel! Maar dat was ook precies de bedoeling.
Uiteindelijk bleek dat ik Team Groen werd en zaten Arthur, Naomi de K, Rachel, Sophie, Ryan, Kaylee, Roos, Francien en Tom in mijn team. Een euforisch momentje, want ik vond echt dat ik een topteam had! En later bleek dat ik deels gelijk had…
Allereerst zijn we bij elkaar gaan zitten om de doelstelling van dit kamp bekend te maken. Ik heb mijn team verteld dat winnen helemaal niet het belangrijkste is. Het gaat vooral om de fun die we met elkaar hebben, MAAR… We moeten boven Mandy en Daphne eindigen!
We hadden ’s avonds nog een spel, uitgewerkt door Tamara en Corrie. Hierbij moesten de teams allerlei onderdelen nalopen en kregen ze bij ieder onderdeel een cijfer. Alle cijfers bij elkaar vormden samen een code. Met deze code kon de kampkist opengemaakt worden. Het team dat dat als eerste voor elkaar kreeg, won het spel. Ook een erg leuk spel, alleen die slotjes… Die slotjes hebben toch voor een hoop frustratie gezorgd! Niet bij de kinderen, want die hoefden alleen maar een code in te voeren. Nee, de frustratie zat vooral bij de leiding! Want wat was het vreselijk om een nieuwe code te maken. Het leek een eenvoudige manier, maar zorg er niet voor dat je tijdens het bijstellen van de nummertjes per ongeluk een ander nummertje laat draaien. En als dat wel gebeurt, dan heb je een probleem. Vraag maar na bij Jeroen, Corrie en ondergetekende. Corrie en Jeroen die 1,5 uur bezig zijn geweest om een slotje open te krijgen en ikzelf die dacht slim te zijn door het slotje weer op 0000 te zetten, alleen halverwege kwam ik erachter dat ik dus per ongeluk een cijfertje had verdraaid. Maar welke? Daar zouden we nooit meer achterkomen…
Direct na de eerste spellen stond de eerste stemronde op het programma. Elk team mocht een positieve en een negatieve stem uitbrengen. Team Groen was tijdens deze stemming vrij neutraal; we kregen geen positieve en ook geen negatieve stemmen. Dat zou later anders worden…
Na het laatste spel was het voor de E en D jeugd tijd om nog even lekker te keten in de slaapzaal. De C-B-A jeugd had een vermoeden dat er voor hen nog iets zou komen, dus had iedereen zich warm aangekleed en zaten ze een beetje te hangen in de eetzaal. Ondertussen was Rob bezig om de meiden van de E en D bang te maken, door een spannend verhaal over Barend te vertellen. Barend is een 51 jarige man die op zijn 18e een verschrikkelijk avontuur heeft beleefd, waardoor hij nu geen armen meer heeft. Hoe het verhaal precies gaat, zou je eens aan Rob moeten vragen. Maar ik heb dan wel sterk het gevoel dat het verhaal dan niet precies hetzelfde verteld zal worden…
Het nachtspel was vervolgens een hele relaxte. Ik liep op mijn gemakje door het bos, tikte groepjes aan en stelde ze vragen over DSO en over de kampleiding. Ik was me ondertussen al heel erg aan het verheugen op de terugkomst in het kamphuis, want ik wist dat de gehaktballetjes op ons stonden te wachten. Dit bleek niet helemaal juist, want de balletjes zaten nog in de pan om opgewarmd te worden, dus kon ik me even omkleden op onze mannensuite.
De gehaktballetjes waren ge-wel-dig! Heerlijk van smaak, aangenaam gekruid en de juiste temperatuur. Het begon er sterk op te lijken dat we met Martiena en Tessie een 5-sterren keukenploeg in onze gelederen hadden.
Na wat Weerwolven en een welverdiend biertje, was het de hoogste tijd om te gaan slapen. Het was immers al 3.45 uur en de wekker zou om 7.30 weer afgaan.
Eenmaal in bed bleek dat ik, naast het potje Weerwolven, ook van de slaap had gewonnen. Ik kwam maar niet in slaap. Dat heb ik nou altijd. De eerste nacht in een vreemd bed, zonder vriendin, in een slaapzak en niet helemaal in het donker lukt het me niet om in slaap te vallen. Linkerzij, rechterzij, op mijn buik, op mijn rug. Het lukte me niet. Daarbij hielp ook niet mee dat Houtzagerij Michielsen ’s nachts door blijft werken. Ik ging tegelijk met Rob en Jeroen naar bed en die twee vielen gelijk in een diepe coma. Bij Rob kwam nog net “weltr…” uit zijn mond.
Na uren woelen en proberen begon het ook alweer lichter te worden en begonnen de vogels weer te fluiten. Vooral de pauwen maakten een takkeherrie! De wekker van Patrick liep af en bijna alle mannen kwamen ‘lekker uitgerust’ uit hun bed. Behalve Rob, want die slaapt altijd door de wekker heen en wordt gevoelsmatig altijd op tijd wakker. Een mooie traditie tijdens kamp, al zeg ik het zelf.
Ook ik werd niet uitgerust wakker, omdat ik niet wakker kon worden. Ik heb geen oog dicht gedaan en was er al helemaal klaar mee. Ik zou met Patrick samen brood gaan halen, maar heb vriendelijk bedankt voor die eer en het aan Jeroen over gelaten. Dat kwam op zich wel goed uit, want Jeroen was zijn tandenborstel vergeten.
Na een lekkere, verfrissende douche ben ik naar de keuken gegaan om een bak koffie te halen, mijn beklag over afgelopen nacht te doen bij de vrouwelijke leiding (in de hoop op enige troost) en een plekje te zoeken aan de ontbijttafel. Ondertussen zat Tamara een hele tijd tegen me aan te praten en heb ik er geen woord van verstaan, vanwege de vermoeidheid en wat ik binnen zag komen in de eetzaal: grote pannen met gebakken ei en spek! Mijn chagrijnige bui sloeg meteen om in een vrolijke stemming, want de kookstaf wist precies wat ik nodig had: grote pannen met gebakken ei en spek! Na al het lekkere eten tot nu toe, was dit voor mij de reden om Anton, één van de leden van de voorgaande kookstaf, een WhatsAppje te sturen:
“Sorry Harry, maar ik moet toegeven dat die nieuwe kookstaf verdomd goed is! Durf bijna te beweren dat deze beter zijn…”
Zijn reactie bleef niet lang op zich wachten. Uit zijn reactie kon ik een beetje opmaken dat het hem dwarszat, dat het eten dit jaar zo goed was:
“Weten wanneer je moet stoppen. Aanvoelen dat de volgende generatie klaar staat. Er klaar voor is. Het stokje vervolgens overdragen; goed inwerken, bijpraten en coachen. Het gaat niet om mij. Het gaat niet om Ed en Harry. Het gaat om DSO. Door Samenspel Overwinnen. Dat houdt ook in jezelf opzij schuiven en degenen die er klaar voor zijn, laten inschuiven zodat het feilloos door gaat… of nee… nóg beter verloopt dan ooit tevoren!”
Ik accepteerde zijn antwoord maar…
Na het ontbijt hadden Rob, Jeroen en ik nog even tijd om lekker te gaan voetballen met de mannelijke jeugd. Daarbij vinden wij het heel belangrijk dat we de jongens weerbaarder maken. Ze moeten met tegenslagen om kunnen gaan, want dat ook in korfbalwedstrijden zit er weleens wat tegen. Na een mooie 5-0 overwinning voor ons, was het tijd voor een briefing. Dan komen we met alle leiding bij elkaar, houden we elkaar voor de gek, praten we door elkaar heen, laten we degene die het spel uitlegt nooit uitpraten en proberen we toch zoveel mogelijk van het spel te begrijpen. We zouden een speurtocht in het bos en naar de Loonse en Drunense Duinen gaan maken.
Voordat de speurtocht begon, gingen we eerst een roofspel spelen in het bos, waarbij je 10 stokjes van je eigen kleur moest verzamelen. Team Groen had een perfect plekje in het bos gevonden, had zich perfect gestationeerd en had de taken perfect verdeeld. Tenminste, dat dachten we… Want al snel bleek dat andere teams niet helemaal eerlijk aan het spelen waren. Voor ons dus ook reden om wat stokjes achter de hand te houden en daarover niet helemaal de waarheid te vertellen. Dat is bij sommige teams niet helemaal goed gevallen en de consequenties hiervan komen later nog terug. Wat ik nog wel even wil vermelden, is dat we in ons kamp nog één geel stokje hadden liggen. Wij hadden nog één stokje nodig en Team Geel ook, toen we opeens gegil uit een ander stuk bos hoorde. Wat bleek: Team Geel had 10 stokjes verzameld! Als je net goed gelezen hebt, blijkt dat dit toch vrij onmogelijk is. Na het tellen had Team Geel inderdaad 10 stokjes en hadden we inderdaad nog één geel stokje liggen. Bleek dat er 11 gele stokjes waren gemaakt. Team Geel wordt begeleid door Angelique en het spel is gemaakt door Miranda en ……Angeligue. Ik wil hier verder niets aan toevoegen.
Na dit roofspel begon de speurtocht en hadden Patrick en ik de eerste post in het bos. Bij ons was het de bedoeling dat de teams zo snel mogelijk een draadje om een boom heen moesten wikkelen. Dat ging allemaal erg vlot, behalve dat we op twee teams moesten wachten omdat deze verkeerd waren gelopen. Tsja, Team Groen was er hier één van…
Nadat iedereen klaar was bij ons, begon voor ons de tocht naar de duinen. Het was een flinke wandeling, maar de omgeving maakte alles goed. Wat zijn de Loonse en Drunense Duinen toch een prachtige plek om te komen. Echt een schitterend natuurgebied.
We lunchten in de duinen, omdat we ’s middags een spel gingen spelen in dezelfde duinen. Het weer zat ons weer eens mee, dus kon alles doorgaan. De keukenploeg had vooraf voor ongeveer 65 man brood gesmeerd (zou de vorige kookstaf dat ook gedaan hebben…?) en met een flinke groep zaten we gezellig uit ons vuistje te eten in het zand. Wat een saamhorigheid!
Het spel in de duinen vond ik persoonlijk, mede door het geweldige weer, één van de hoogtepunten. Er moesten allerlei verschillende spellen gespeeld worden: actieve en rustige. Rosemarie en Jeroen hadden 13 spellen uitgezet en voor ieder team een fantastische plattegrond gemaakt. Duidelijker kon haast niet. Ik kreeg de opdracht om een actief spel te begeleiden, waarin de teams alles achterstevoren moesten doen. Kruipen, springen, rollen, rennen, koprollen. Het was echt onwijs leuk en hilarisch om te zien! Iedereen zat tot aan zijn onderbroek onder het zand, maar dat vond eigenlijk niemand erg. Tussendoor hadden we tijd om lekker van het zonnetje te genieten en te chillen in het zand. Als het aan mij ligt, gaan we ieder jaar naar de duinen!
De terugweg van de duinen naar het kamphuis duurde best lang. Iedereen was moe en slenterde rustig naar het kampterrein. Eenmaal aangekomen had iedereen ruim de tijd om lekker te douchen, te chillen, te voetballen of iets anders wat hij of zij graag wilde doen. Ik ben lekker gaan douchen en heb me rustig gehouden voor het eten. Het begon me aardig op te breken dat ik niet heb kunnen slapen en wilde fit zijn voor de bonte avond. Samen met Angelique was ik immers presentator…
Het avondeten was traditioneel friet met frikadellen en kroketten. Alleen was er een wezenlijk verschil met andere jaren. Niemand kreeg een bord en bestek, maar alles werd zo op tafel gegooid. Een ware uitvinding, want de corveedienst na het avondeten is altijd een hele akelige.
De volgende stemronde was direct na het avondeten en al snel bleek dat Team Groen niet zo populair was geworden bij de andere teams. Vooral bij Team Zwart hadden we vijanden gemaakt, want vanuit Team Zwart zijn alle andere teams overgehaald om tegen ons te stemmen. Conclusie: 5 negatieve stemmen en punten in mindering bij het volgende spel… Team Zwart vond onze yel vreselijk en vond de manier waarop wij het roofspel speelden heel gemeen, dus was dit de reden om tegen ons te stemmen en iedereen daarbij te betrekken. Dat was tactisch onhandig van ons, zeg maar. Na het eten ben ik aan de slag gegaan met het klaarmaken van de eetzaal voor de bonte avond. De beamer moest gereed gemaakt worden en alle stoelen moesten op de goede plaats gezet worden. Mede dankzij de corveeploeg is dit allemaal erg vlot gegaan.
Dus konden we gaan beginnen. Angelique en ik hadden verschillende onderdelen voorbereid en via Powerpoint hadden we een soort speelbord gemaakt. Het eerste onderdeel was: ‘Doettie ’t of doettie ’t niet?’. Ik wil hier mijn respect uitspreken voor Per die met zijn kleren aan in een met water gevulde speciekuip is gaan zitten; Fabiënne die 3 keer heeft geprobeerd om een ei in een emmer te koppen; Cas die zijn nagels heeft laten lakken door Carmen; Ilse die, met hulp van Jeffrey, het Wilhelmus heeft gezongen zonder hierbij te lachen; Arthur en Naomi die een pak vla over elkaar heen hebben gegooid; Tristan en Iris die elkaars gezicht 1 minuut lang hebben ondergekladderd met stiften. Daarnaast heeft Tessie geprobeerd om in 1 minuut een heel gebakje zonder handen op te eten. Iets minder respect heb ik voor Patrick, omdat hij zijn benen niet liet kaalscheren. Daarbij moet ik gelijk een kanttekening plaatsen, want waarschijnlijk had ik dat ook niet gedaan…
Andere onderdelen die aan bod kwamen, waren: ‘Raad het woord’ (hierbij kregen 5 teamleden een letter op borst en rug en moesten zoveel mogelijk antwoorden bedacht worden), ‘Knock-out’ (waarbij telkens mensen afvielen als er een vraag fout werd beantwoord) en ‘Karaoke’. Vooral de karaoke opdracht vond ik geweldig! Lekker ongegeneerd hard en vals meeschreeuwen op de muziek die voorbij kwam. Ik houd ervan!
Tijdens de bonte avond was het ook hèt moment om de drie nieuwe stafleden te ontgroenen. Ze kregen een blinddoek om en moesten in een driehoek gaan zitten. De bedoeling was dat ze elkaar gingen voeren met vla, niet wetende dat ze ondertussen ook een vladouche zouden krijgen van de overige kampleiding. Het werd een hilarische ontgroening! Overal de stank van vla en alles zat eronder. Maar dat mocht de pret niet drukken: Missie geslaagd!
Toen de uitslag van de bonte avond bekend was gemaakt, werd iedereen naar buiten gedirigeerd. Rob had namelijk ondertussen een groot kampvuur gemaakt en dus was het tijd voor marsmallows en frikadellen! Gemoedelijk en gezellig stond iedereen langs het grote vuur.
De E en D jeugd ging hierna lekker naar bed, terwijl de C-B-A nog een nachtspel ging spelen. Hierbij kregen ze eerst een eng filmpje te zien, alvorens ze naar het bos gingen. Ik ging mee om de wacht te houden aan het begin. Dus ik zat daar, net een eng filmpje gezien (weliswaar niet de goede, maar toch) in mijn eentje in een donker bos. Ik ben ook zo’n held op sokken…
Na afloop kregen we allemaal weer wat lekkers te eten, een overheerlijk en welverdiend biertje en gingen we nog even Weerwolven. Ik hield dit niet erg lang vol, want deze keer was de vermoeidheid van mij aan het winnen. Dus ben ik na het tweede potje lekker naar bed toe gegaan. Deze keer was ik degene die net “weltr…” uit mijn mond kreeg.
De volgende ochtend werd ik wakker van de wekker van Patrick. Vandaag zou een drukke dag worden, want Rob en ik moesten heel de dag vullen. Daarom zijn we snel onder de douche gesprongen, hebben we de overheerlijke pannenkoeken uit het vuistje gegeten en zijn we aan de slag gegaan met het klaarzetten van alle onderdelen. We hadden alleen maar waterspellen op het programma staan en de weersverwachting was niet zo best, dus we hoopten vurig dat het allemaal door kon gaan. Dankzij de hulp van andere kampleiding, waren we vrij snel klaar. Als we snel zouden ‘briefen’ dan konden we gaan beginnen. De kinderen moesten een waterpistool meenemen en daar is door iedereen gehoor aan gegeven, dus die waren al bezig met een flink watergevecht.
Na het uitleggen van de zeskamp door Rob, konden we gaan beginnen. Twee teams die gingen buikglijden, twee teams die blind aan het waterballonvolleyen waren en twee teams die gingen waterpissen. Tussendoor werd het rode draad spel gespeeld en dat was dit jaar het beroemde dienbladenspel. Het ging allemaal zeer gesmeerd, totdat we toe waren aan een drinkpauze. Het begon nog met wat miezer, maar al vrij snel kwamen er grotere druppels. We moesten er snel voor zorgen dat we alle spullen die droog moesten blijven, ook daadwerkelijk droog zetten, om vervolgens maar te wachten totdat het droog zou worden. Toen het wat minder werd met de regen, zijn we toch maar doorgegaan, maar de kinderen stonden allemaal al te blauwbekken van de kou. Daarop besloten we om alleen het rode draad spel af te maken en de boel op te ruimen, want in dit weer waren waterspellen niet te doen.
Nadat we alles hadden opgeruimd, dacht Per mij nog even nat te spuiten, terwijl ik heel duidelijk had gewaarschuwd om dat niet te doen. Mijn plicht was daarom om consequent op te treden, Per te pakken zien te krijgen en een passende straf te bedenken. Ik kreeg hem te pakken ter hoogte van de buitenwasbakken, dus heb ik hem opgepakt, de wasbak vol laten lopen en Per er ingezet. Hij wist immers toch hoe het voelde om in een koud teiltje te zitten…
Iedereen had nu ruim de tijd om al zijn spullen in te pakken en de kamers op te ruimen. Ik ging ondertussen de scores van de zeskamp verwerken en bekijken wie dit spel had gewonnen. Al het hele kamp hadden we geen scorebord, maar hielden we de scores bij door meel in kokers te doen. De nummer 1 van een spel kreeg de meeste meel, de nummer laatst de minste hoeveelheid. Daarnaast werden de meeste positieve stemmen beloond met extra meel en bij de meeste negatieve stemmen, werd er meel uit de kokers gelaten. Vooral Team Groen wist hoe dit voelde…
Nadat iedereen klaar was met inpakken, was het tijd om te lunchen. Traditiegetrouw is de zondagmiddaglunch broodje knakworst. Eerst werd de uitslag bekend gemaakt van de zeskamp en wat bleek: Team Groen had gewonnen!! Al het hele kamp is Team Groen goed bezig, want ook de speurtocht werd gewonnen en daarnaast zijn er ook veel tweede plaatsen gehaald. Dat betekende dat we de koppositie in handen hadden en zouden houden, na de laatste stemronde. We wisten namelijk één ding zeker: 5 negatieve stemmen voor ons. Als een team een spel had gewonnen, mocht dat team aan de winnaarstafel. Toevallig waren er bij de twee spellen die Team Groen heeft gewonnen, geen winnaarstafels, maar kregen we champagne en snoepzakken. Ook prima!
De knakworsten waren ook weer erg lekker. Ik heb er snel een paar weggestopt achter mijn kiezen, want het eindspel, de Grande Finale, stond voor de deur.
Rob, Rosemarie en ik zijn snel begonnen met de voorbereidingen ervan. Er moesten 4 onderdelen klaargemaakt worden, maar we moesten ook de weersverwachting in de gaten houden. Als het echt zou gaan regenen, kon er ook geen vuur gemaakt worden. En dat zou echt balen zijn, want dan valt het hele spel letterlijk in het water.
Nadat we het hele spel hadden doorgenomen, werd het tijd om eens met de hele kampleiding bij elkaar te gaan zitten. Wat was wijsheid? Moeten we het spel aangepast spelen? Tot hoe laat blijft het droog?
Uit een grondig overleg kwam naar voren dat we het spel zowel op het veld als binnen moesten gaan spelen. Daarnaast zou het nog even droog blijven, dus werd besloten om alles in een stroomversnelling te gaan klaarzetten en te gaan starten. Iedereen hielp super goed mee, dus waren we lekker snel klaar.
Ondertussen had ik alle kinderen verzameld en ben ik op een tafel gaan staan om het laatste spel uit te leggen en de laatste stemronde te gaan doen. Eigenlijk was die stemronde niet nodig geweest, want we konden het al raden… Team Groen kreeg de meeste negatieve stemmen.
Bij het eindspel was het de bedoeling dat de teams spullen zouden verzamelen om vuur te maken. Dit vuur moet groot genoeg worden om een touwtje door te branden, waarop een envelop met een code zit. Met deze code kan de kist opengemaakt worden en de vlag gemaakt worden. Het team dat als eerste met de vlag zwaait, wint Expeditie Loon op Zand.
Voor de start van het eindspel maakte dit niet meer uit. We mochten als eerste starten. Nadat ik ook precies had verteld hoe het spel werd gespeeld, konden we gaan beginnen. De regen kwam zachtjes naar beneden en werd al wat harder, dus geen tijd te verliezen. Alle teams moesten gaan staan bij het start- en eindpunt en bij 3-2-1- START! mocht Team Groen als eerste groep weg. Na 20 seconden ging de tweede groep en zo door totdat alle groepen weg waren.
Team Groen ging als de bliksem! Het eerste onderdeel, waarbij een kaartenhuis gemaakt moest worden, was zo gepiept en ook het tweede onderdeel (ei overgooien) ging gesmeerd! Zou het dan toch gaan gebeuren, dat Team Groen dit kamp zou gaan winnen? We werden wel op de huid gezeten door Team Rood, het team van Mandy. Zij deden het ook het hele kamp al goed en mochten als tweede starten.
Bij het derde onderdeel, scoren op een korf, werden we bijgehaald door Team Rood en ongeveer tegelijk mochten we een pan pakken waarin het vuur gemaakt moest worden. Team Rood pakte een grote pan en Team Groen pakte de kleinste… “NEEEEEE niet de kleinste pan pakken!”, dacht ik nog maar het was al te laat. Ondertussen kwamen steeds meer teams aan bij het maken van vuur. Bij alle teams ging dat erg gesmeerd, maar bij Team Groen niet. Sterker nog: Team Rood was de eerste groep die het vuur hoog genoeg kreeg, waardoor het touwtje met de code eraan doorbrandde. Zij waren het die als eerste bij hun kist aankwam en zij waren het die als eerst met hun vlag stonden te zwaaien. Verloren! Het hele weekend bovenaan staan, maar toch verloren… De motivatie was in één klap weg, het vuur ging niet goed aan, dus was het spel verloren. Team Groen zou uiteindelijk als vijfde (!!) eindigen.
Ondanks de teleurstelling, was ik toch enorm trots op mijn team. Ze hebben stinkend hun best gedaan en de sfeer was uitmuntend! We zijn weliswaar onder Daphne en Mandy geëindigd, maar dat maakte niet meer uit. De onderlinge sfeer en plezier bij de teamleden, was het hoofddoel en dat is ruimschoots gehaald!
Na het eindspel hadden we nog tijd om lekker ontspannen een spelletje te spelen en wat te chillen. Daarna werd het tijd voor de traditionele groepsfoto en kwam de bus mooi op tijd. Alle kinderen kregen een mooi aandenken van het weekend en de winnaars werden beloond met geweldige prijzen, afkomstig van de zolder van Patrick. De laatste spullen werden verloot en toen was het tijd om in de bus te stappen en het eiland te verlaten.
Ook voor de leiding. Ik stapte weer bij Daphne in en na ongeveer een half uur kwamen we in Klundert aan, waar we werden ontvangen door ouders, broers en zussen die de deelnemers op kwamen halen.
Voor ons restte alleen nog het uitladen van de bus van Rob, de spullen in de kantine weer op te ruimen en Chinees te eten, welke werd gehaald door Rob en Daphne. We hadden na het eten allemaal een voldaan gevoel. Niet alleen van het lekkere eten. Nee, we hadden vooral een voldaan gevoel van het hele weekend! Een voldaan gevoel van de sfeer; een voldaan gevoel van de onderlinge samenwerking; een voldaan gevoel van de saamhorigheid wat bij DSO past!
En dat is nou precies waarom een DSO kamp anders is als wat er in de Dikke Van Dale staat. De betekenis van een DSO kamp is als volgt:
“Een georganiseerd, all-inclusive weekend voor de jeugd van DSO in een super mooi kamphuis, met allerlei toffe activiteiten; waarbij de onderlinge sfeer altijd uitstekend is; iedereen erbij hoort en waar vooral iedereen zichzelf kan zijn.”
En daarom ben ik zo blij en trots dat ik onderdeel mag zijn van een werkgroep die deze geweldige weekenden kan en mag organiseren!
Jalalalalalalalala! WIJ ZIJN DSO!! DSO! WIJ ZIJN DSO!!
Groetjes,
Jasper
