Het ziekenhuisbed is leeg en de kaarten hangen nu thuis aan de deur en aan een draad in de kamer.
Dat is wat er nog herinnert aan de afgelopen tijd. Wim is weer thuis en het gaat heel goed.
Hij moet wel weer op krachten komen en zal dus regelmatig aan het wandelen zijn.
Er zijn al mensen flink geschrokken toen ze hem onverwachts tegenkwamen, alsof er niets met hem gebeurd is.
Straks mag hij ook weer fietsen, alleen autorijden mag de eerste maanden nog niet en is hij dus voorlopig overgeleverd aan mijn rijkunsten.
We gaan de draad weer oppakken in het besef dat het heel anders had kunnen aflopen. Dat we daarvoor nog steeds erg dankbaar zijn, spreekt voor zich.
Mensen allemaal nogmaals hartelijk dank voor alle blijken van medeleven. Het doet ons goed en we zijn er trots op dat we bij de DSO familie horen.
Wim, Ria, Tom en Luuk Verkijk
