Nu DSO dit veldseizoen niet 7, maar 6 seniorenteams heeft, is het 6e nu het team met misschien wel het meeste en minste ervaring. Nieuw “jong” bloed die (door een midlife crisis?) fanatiek aan het korfballen geslagen is, vermengd met de “ouwe” rotten met jarenlange ervaring en mensen die gezelligheid hoog in het vaandel hebben staan bevolken dit jaar het team dat dit jaar het zesde genoemd wordt.
Om meteen met de deur in huis te vallen, ik heb ruime schoenen te vullen. Aan het eind van vorig jaar deelde Karel van Dam mede dat hij het veldseizoen zou laten voor wat het was, en zich weer bij de zaalcompetitie bij het team zou voegen. Behalve dat de tranen van het zevende elftal onophoudelijk uit onze ogen kwamen, wist Karel al wel bij wie hij de wedstrijdverslagen wilde gaan onderbrengen. Ondergetekende dus. Laten we eerlijk zijn, als een grootheid op schrijfgebied je een dergelijke vraag stelt, kan je die toch niet afwijzen? Met knikkende knieen, want hoe moest ik die kwaliteit tenslotte evenaren, stemde ik dus in met het schrijven van de verslagen van veldwedstrijden.
Laat dit dan maar mijn eerste poging voor het verslag van het hoogste elftal van DSO zijn:
Na drie trainingen van ons aller Aaike, op zijn Aaikes (dus lekker intensief), was het tijd voor de eerste wedstrijd van het seizoen, tegen scheldevogels 3. Het team waar we vorig voorjaarsseizoen niet wisten te winnen, moesten we nu als nieuw team (6e) proberen te bestrijden. Met wat hulp van Annet, Anika en Ben dachten we op behoorlijke oorlogssterkte te kunnen zijn, en door vroeg op het veld in te gaan schieten, dachten we redelijk opgewarmd te zijn voor de wedstrijd. Ook het najaarszonnetje deed haar duit in het zakje, en verwarmde het veld en spelers met lekkere temperaturen.
Met Adje, Annet, Mark en Jaap in het verdedigingsvak en Ies, Marianne, Jolanda en ondergetekende in het aanvalsvak gingen we van start. Eens kijken of we de nederlaag van vorig seizoen konden wegspoelen.
Het moet gezegd zijn: we begonnen voortvarend. Na korte tijd stonden we zelfs met 2-0 voor. Nu ik dit typ, besef ik me dat ik toch de volgende keer degene moet noteren wie de punten gemaakt hadden. Want ik kan nu wel een aantal namen typen, maar het risico dat ik wat mensen vergeet, is te groot. Dus laat ik dat maar even voor wat het is.
Scheldevogels kwam helaas al snel langszij. En tot 4-4 bleef het gelijk opgaan. Niet alleen qua spelbeeld, maar ook qua doelpunten. Bij mijn weten wisten ze helaas wel de rust in te gaan met een 4-7 stand. Maar een 3 punten achterstand is op zich nog wel om te buigen, dus besloten we onderling nog een verrassingseffect aan het team te geven, terwijl het kwaliteit van de eerste helft eigenlijk echt niet eens zo slecht was. Scheldevogels was alleen wat effectiever in het afmaken van de schoten.
Marcel, Johan, Ben en Anika kwamen het veld in voor Marcel, Jaap, mijzelf en Annet. Helaas mocht het niet baten. Scheldevogels wist hun voorsprong nog wat uit te breiden, terwijl wij ook wel voor tegenstoten zorgden. Eindstand 8-13. Helaas moeten we hopen dat de trouwring van Marianne niet afgeknipt hoeft te worden, omdat ze weer zo ongelukkig was om een bal op haar vingers te krijgen. Het kan dus zo maar zo zijn dat onze clubvoorzitters-vrouw binnenkort (tijdelijk) zonder trouwring om haar vinger moet gaan. Laten we hopen dat dit mee gaat vallen voor Marianne.
Ondanks het verlies een leuke wedstrijd om te spelen, met een leuke, sportieve tegenstander die helaas wat beter was in de afronding. Maar de kwaliteit van dit 6e lag ook in de gezelligheid buiten de wedstrijd. Uiteraard werd nog even nageborreld en nabeschouwd onder het genot van een versnapering in onze gezellige kantine.
Het is fijn dat de competitie weer begonnen is. Een competitie waar we als hoogste elftal van DSO heus wel punten gaan pakken, als we even enthousiast en goedgeluimd de wedstrijden ingaan, en de kwaliteit van deze wedstrijd vasthouden. Daar vertrouw ik op.
Volgende week nieuwe kansen, bij ZKV 4 in Zuidland om 13.30 uur, vertrek om 11.45 uur.