Wat gaat er door je heen, als je een wedstrijdverslag gaat lezen, maar je ziet een foto van DSO 7 aan een tafel waarop een schaal beschuit met muisjes staat?
Voordat we daar allemaal zaten, stond ik belangstellend te kijken naar de schaal, me afvragend van wie deze beschuiten afkomstig waren. Door het raam heen werden er al direct felicitaties aan mij toegeroepen. Oei. Ik kan me voorstellen dat een korte analyse van de leeftijden van de spelers van het zevende doet vermoeden dat niemand van de dames van het team pas moeder zal zijn geworden. Zou een van de spelende heren zijn mannelijkheid hebben willen bewijzen? Ik hoorde van Marianne dat je als man zelfs tot je 80ste voor nageslacht kunt zorgen.
Dat ik met de playbackshow (omwille van de act van Gangnam Style) tussen de benen van twee jonge dames heb gelegen gaat me nu een vreemde reputatie opleveren. Toen ik de lachende heren aan de buitenkant van het raam onschuldig had aangekeken en met gebaren duidelijk had gemaakt dat de schaal beschuit met muisjes niet van mij afkomstig was, werd het serieus tijd om eens te onderzoeken van wie de beschuiten wel afkomstig waren. Ze bleken afkomstig te zijn van Adje. Ze was namelijk oma geworden van een gezond meisje en vond het leuk dit met het team te delen. Adje, bij deze nogmaals gefeliciteerd! Een volgende keer zal ik iets meer afstand bewaren tot zo’n schaal…
Het was aan de koude kant, met een vervelende wind. Het warm lopen was echt nodig en inschieten viel tegen doordat de ballen door de wind een andere koers volgden dan verwacht.
De wedstrijd blonk trouwens uit in matigheid, ondanks de aanwezigheid van echt publiek dat naar ons kwam kijken op veld 2. Rom, Marloes, Ria, Hans en nog vele anderen natuurlijk, stonden klaar om te juichen en ons aan te moedigen. Het woord “stonden” wordt hier figuurlijk bedoeld, omdat Ria in een scootmobiel zat, herstellende van een operatie aan de knie. Nu geeft een foto van een medespeler in een scootmobiel niet de indruk van een snel en dynamisch team, en een intensief spel. Ik kan je melden, dit is slechts schijn. Ria is, samen met Corry, wel degene die normaal gesproken bijna dagelijks een rondje hardloopt! Ze hoopt volgend seizoen weer mee te kunnen spelen in het zevende. Maar goed, ons publiek heeft helaas de kou niet uit de botten kunnen juichen.
Ondanks de twee gastspelers Elly en Matty, konden we de rust niet anders ingaan dan met een schamele 2-2. De tweede helft liet even een opbloeing zien, waardoor we met 4-2 voor kwamen te staan. Kort daarna stonden we weer gelijk en aan het eind van de wedstrijd floot de scheids af met 5-5. Ik kan maandag op de zaak in ieder geval vertellen dat we niet verloren hebben…
Groet, Karel