Op dinsdagavond net voor de training hoorde ik het al. Het gonsde in de vereniging…. Waar was nou het verslag van DSO 7 van afgelopen zaterdag? Niet op de website, niet op facebook. Wat raar?……. En vandaag op 23 februari, voorafgaand aan de wedstrijd tegen NIO 6, werd ik er weer mee geconfronteerd. Waarom was er geen verslag van afgelopen wedstrijd?
Is er iets fout gegaan? Is Karel tegen een schrijversblok aangelopen, kon hij geen letter meer op papier krijgen? Is het de “angst voor de witte bladzijde” waardoor het verslag niet geschreven werd? Karel ziet er gezond uit, als het niet lichamelijk is, dan moet het wel psychisch zijn….
Ik kan jullie gerust stellen, er ligt geen enkele dramatische oorzaak aan ten grondslag, hoewel het toch wel weer leuk is om de reden niet te noemen. Dat maakt het net weer wat mysterieuzer….
In ieder geval een goede reden om vandaag de annalen aan te vullen met de geschiedschrijving van de wedstrijd van vandaag.
De Rotterdammers van NIO 6 hadden Klundert netjes op tijd weten te bereiken en een klein gesprekje met een van de spelers leerde me dat ze flink hun best moesten doen om het team compleet te krijgen. Dit betekende dus ook dat er enkele jongelui zouden meespelen. Minder ervaren, maar wellicht sneller. We zouden het snel zien.
We hadden het sfeerteam al gehoord dat ons vanaf de tribune toeriep tijdens het ingooien. Ik hoorde iets over “hoogste team” maar vooral “ohhhh” na de meeste worpen. Als de wedstrijd net zo ging als het ingooien, dan zou dit wel eens een verdrietige wedstrijd kunnen worden.
Kees Ploeg, onze scheids voor deze wedstrijd, gaf me een hand, evenals een van onze tegenspelers, en wenste ons een goede wedstrijd. Ik mocht zelfs vertellen aan welke kant we zouden starten in de aanval. Op zich een nutteloze beslissing in een zaal, waar geen wind of zon de wedstrijd kan beinvloeden, maar het geeft je toch het gevoel belangrijk te zijn 🙂
De eerste 15 minuten verliepen moeizaam. We waren niet scherp en er gebeurde weinig aan beide zijden. Uiteindelijk maakte Ies het eerste punt uit een strafworp, waarna de tegenpartij ook een punt wist te zetten. Johan maakte uit een tweede strafworp een tweede punt, met weer een antwoord van de tegenpartij.
Er moest iets gebeuren om in de juiste “flow” te komen. Toen ik een punt wist te zetten, kwam het sfeerteam uit de mottenballen en begon te juichen! Kijk dit hadden we nodig. Door een mooie actie van Jaap wist Ies, ook onder luid gejuich nog een bal in de korf te krijgen en Corrie Mol wist ook nog te scoren waardoor we de rust in gingen met een stand van 5-2.
Corrie had de smaak te pakken en scoorde nogmaals. Zo zijn de andere punten in de tweede helft gezet door Johan, Marianne(2), Gerrie en Marcel.
Mijn tegenspeler die op dat moment in de aanval stond, maakte nog een opmerking dat hij mij niet wist te passeren. Wat mij betreft was dat ook de bedoeling en heb dit maar als compliment genoteerd.
Met de drie punten door de tegenstanders gezet, kwam de eindstand op 11-5.
We hebben als hoogste team van DSO weer een overwinning aan de lijst toegevoegd en kunnen terugkijken op een sportieve wedstrijd!
Om te voorkomen dat mensen zich toch nog ongerust maken over het uitblijven van wedstrijdverslagen uit mijn hand van 2 en 9 maart, zal ik toch maar vertellen dat ik in die periode voor de zaak enkele conferenties heb in Las Vegas. Ik mis niet graag wedstrijden, maar ik moet nu toch toegeven dat ik deze keuze uit volle overtuiging gemaakt heb. Ik verwacht deze gokstad niet als rijk man te verlaten, maar mocht dat toch zo zijn, dan kan de vereniging natuurlijk een genereus gebaar tegemoet zien.
Ik hoop daarna bij de laatste zaalwedstrijd weer lekker mee te spelen.
Tot dan. Groeten,
Karel.