Karel van Dam is weer in het toetsenbord geklommen, om een verslag te schrijven van de overwinning van DSO 7:
Op 12 januari 2013 ligt het ijs op de vijver. Het is koud. Het weer is welliswaar helder maar toch koud. Dus om 12 uur maar met de auto naar de Niervaert gereden, in plaats van de fiets. Dat is beter tegen koude vingers.
Het zou een zware wedstrijd worden, een wedstrijd tegen RWA 7. Deze club staat niet voor niets bovenaan in de competitie.
Toen we met het team omgekleed in de zaal stonden, bleek de buitendeur nog open te staan ook. Dat was een tegenvaller voor onze toch al stramme spieren.
Dit legt weer een extra druk op het goed inlopen voorafgaande aan deze wedstrijd.
Afin, toen ik Marcel vroeg naar de opstelling werd er verteld dat het de DSO 7 opstelling zou zijn. DSO staat in deze situatie namelijk voor De Standaard Opstelling.
DSO is zoals de meesten zullen begrijpen een DLA…. Inderdaad, een Drie Letterige Afkorting. DLA is dus ook een DLA. Het wordt er niet duidelijker op, want de DLA DSO kan ook betekenen Door Samenspelen Overwinnen.
Voor mij, iemand die in het grijze verleden het land nog heeft mogen dienen als dienstplichtig soldaat (DPL SLD), een bekend fenomeen.
Het was duidelijk, we begonnen met Ies, Karel, Corry en Adje in de aanval, Elly, Gerrie, Jaap en Marcel in de verdediging. Rom, Femke en Alex begonnen op de bank.
Ja, je leest het goed, we hebben als speciale gast Elly Noordink uitgenodigd.
Na een intensieve strijd van 14 minuten viel het eerste doelpunt. De spieren waren inmiddels aardig opgewarmd. De rust werd afgefloten met een bescheiden 4-2. Maar we stonden voor!
Toen gebeurde het. Elly haalde plots haar mandarijntjes tevoorschijn en iedereen genoot met volle teugen van deze heerlijke traktatie. Dit hebben we lang moeten missen. Wat was het lang geleden dat ze bij de vaste kern van het team hoorde. Wat hebben we die mandarijnen gemist! Ok, we moesten wel wat pitjes verwerken, maar toch.
Helemaal strak en scherp konden we aan de tweede helft beginnen. We zouden ze eens een poepie laten ruiken (vergeef me deze vulgaire uitspraak). Er werd gedurende de tweede helft wel wat gewisseld. Door het intensieve spel gingen we namelijk wel eens net wat verder dan onze spieren en gewrichten gewend waren.
Ook het publiek speelde mee als 9e speler! Dat is het leuke van een thuiswedstrijd. Veel mensen wilden het hoogste team van DSO (precies, de DLA: Door Samenspelen Overwinnen) zien spelen.
Onze noeste arbeid werd beloond met een overwinning van 9-4. Dit hadden we niet durven hopen.
De punten werden gezet door Marcel(2), Ies(1), Karel(1), Femke(2) Onze bijna vaste gastspelers Rom(1) en Alex(2).
Hierbij moet wel aangetekend worden dat ik wil voorkomen dat mensen van mij een bepaald verwachtingspatroon gaan krijgen, aangezien ik er ook deze wedstrijd weer 1 heb gezet. Het begon als een exclusief momentje dat zich eens per seizoen voordeed, maar dit overkomt me inmiddels bijna iedere wedstrijd. Aan de andere kant moet ik melden dat het gezegde “oefening baart kunst” wel degelijk opgaat, ook na je 55ste 🙂
Op naar de volgende wedstrijd……de competitie blijft leuk!