Eindelijk. De wedstrijd waar het hele D1 naar uitkeek, stond op het programma. 17 maart, thuis tegen ELKV / Gibo Groep. Uit werd er in Etten Leur met 9-9 gelijk gespeeld, wat ook wel de verhoudingen in het veld weer gaf. De training van afgelopen donderdag stond al helemaal in het teken van de (sub)topper, want degene die deze wedstrijd zou winnen, zou serieus aanspraak mogen maken op de tweede plaats. De eerste plaats was, en dat stond al lang vast, voor het D1-team van De Voltreffers die zonder puntverlies en met grote overmacht (terecht) kampioen geworden zijn.
De spanning was van de koppies af te lezen, nu moest er gepresteerd worden, zo vonden ze zelf. Na de goede warming up van Irene, en de peptalk en instructies van Miranda en Irene was het tijd om de aanvals- en verdedigingsvakken in te gaan, met Wouter als reserve in de eerste helft. Helaas kon Kyra niet aanwezig zijn, dus was er maar 1 wissel voor handen.
De ploegen gingen redelijk gelijkwaardig van start in het eerste gedeelte van de eerste helft, zonder dat er gescoord werd van beide kanten. De beste kansen op een punt waren echter wel voor DSO, maar het geluk was niet aan hun zijde. Totdat Francien het na 9 minuten doelpuntloosheid onderhand wel beu werd, en besloot binnen een minuut 2 maal te scoren. Maar ELKV liet zich niet uit het veld slaan. De eerste de beste aanval was bij hen ook meteen raak: 2-1. De spreekwoordelijke ban was gebroken en een spannende wedstrijd barstte los. DSO kreeg niet de kans om de voorsprong gedurende de eerste helft te maken groter dan 2 punten te maken, Maar ELKV was aan de andere kant niet bij machte om de verdediging van DSO dusdanig vaak te verschalken dat ze überhaupt gelijk kwam.
Totdat op slag van rust het D1 de voorsprong tot 3 punten weet de maken: 5-2.
Rust. Complimenten en een peptalk van Irene en Miranda voor het team. Volgens afspraak en plan lieten ze Wouter in het veld komen en gaven ze Menno zijn verdiende rust in de tweede helft.
Irene en Miranda mag je langzamerhand wel gediplomeerd peptalkers gaan noemen, want wat er gezegd was blijft natuurlijk beroepsgeheim, maar WEER kwamen de woorden aan. Aanval na aanval werd uitgevoerd zoals besproken tijdens de trainingen, en ook de nieuwe getrainde aanvalsvorm wierp zijn vruchten af. Om niet teveel inside information te geven aan de tegenstanders van de veldcompetitie die deze verslagen ter voorbereiding van hun wedstrijden ook zullen lezen zal ik daarop niet te veel ingaan.
Langzaam maar zeker liep gedurende de tweede helft de voorsprong op door onder andere Francien, Esmeralda, Wouter en Kelsey op naar 5 punten. Al stond ELKV er natuurlijk ook niet om vliegen te vangen, want ook zij pikten hun punten mee. Het geloof en de overtuiging in het veld en bij de supporters op de tribune was overduidelijk, dit mocht niet meer mis gaan.
En dat ging het ook niet. Het verzet van ELKV was gebroken tegen het prima samenspelende D1 van DSO, die de voorsprong aan het eind van de wedstrijd nog uit wisten te bouwen tot 7 punten. 12-5.
De tweede plaats, die dus de inzet van het duel was, blijkt nu (na de updates van de overige uitslagen in de poule) bewaarheid geworden. Best of the rest (na De Voltreffers): het is een compliment waard voor het team en coaches Miranda en Irene (en technisch/tactisch “adviseur” Remco). De groei die ze in het eerste driekwart van dit seizoen hebben gemaakt, is enorm, en te verwachten en hopen is dat die stijgende lijn door te trekken is naar de voorjaarsveldcompetitie. Want dan kan het nog een hele mooie lente worden voor het D1.
Groeten,
Ton (De D1 reporter)