Hij is een vaste verschijning aan de zijlijn als de teams van DSO in actie komen. Op zijn trouwe ‘booster’ mist hij bijna geen thuiswedstrijd. Bijna iedereen kent Toon Bol dus wel. Marcel Michielsen zocht Toon op om eens te kijken wat we eigenlijk nog niet weten van Toon!
Hallo Toon! Vertel eens wat over jezelf…
“Nou, wat zal ik eens zeggen. Ik ben Toon Bol, volgend jaar 35 jaar getrouwd met Riet. We hebben drie dochters: Lisette, Adriënne en Margaret. Alledrie hebben ze inmiddels een dochter en een zoon, keurig verdeeld ja!”
Poeh, dat zal zwaar geweest zijn voor je: vier vrouwen in huis…
(lachend) “Ontzettend zwaar! Nee hoor, ik heb het prima getroffen met m’n gezin. Niets te klagen! Ik ben inmiddels 68, dat noem ik zelf altijd jong bejaard, daar kun je alle kanten mee op. Ik voel me nog heel jong en dat heb ik volgens mij aan de korfbal te danken. Bij DSO kom ik toch vooral mensen tegen die jonger zijn dan ikzelf, dan blijf je toch een beetje bij de tijd. Als je alleen nog maar gaat kaarten of sjoelen met mensen die ouder zijn, dan denk ik dat je je toch sneller oud voelt.”
Hebben je dochters ook gekorfbald?
“Jazeker, alledrie. Adriënne speelde in die tijd in een hele goede juniorenploeg met bijvoorbeeld Jurgen Leijten, Anita van Dam en Arie Eland. Inmiddels zijn ze alledrie gestopt, Lisette is zelfs naar Australië geëmigreerd.”
Daar rij je op je booster niet even heen…
“Klopt, ik ben er één keer geweest toen ze getrouwd is met de Australiër die ze op vakantie had leren kennen. Toen was ik nog wat mobieler, nu kan dat niet meer. Maar Riet gaat er geregeld eens heen en ze komen ook wel eens hier naar toe.”
Hoe lang kom je al bij DSO?
“Dat moet een jaar of 22 zijn. Je weet wel hoe dat gaat met drie korfballende dochters, dan word je vaak gebeld of je kan rijden. Met drie meiden ben je dan bijna wekelijks aan de beurt. Niet erg hoor, ik kon altijd en vond het ook leuk om te doen. Je leert het spelletje van lieverlee. Op een gegeven moment kwam Cor Hollemans naar me toe en nog voor hij z’n mond open kon doen zei ik al: ‘Ja, da’s goed Cor, dat doe ik.’ Cor zei toen: ‘Maar je weet niet eens wat ik wil vragen!’, waarop ik antwoordde: ‘Ja hoor, of ik een team wil coachen.’ En dat was ook zo, ik was er toch al bijna iedere week bij. Ik heb toen acht jaar het juniorenteam gecoached, toen vond ik dat die kinderen recht hadden op een jonger iemand. Pas later ben ik lid geworden omdat ik graag ook mee wilde denken met de club, bijvoorbeeld op de ledenvergadering.”
Heb je zelf ooit gesport?
“Nee, dat kon ik helaas nooit. Ik ben wel zes jaar elftalleider geweest bij de voetbal, bij Olto. Dat was toen de katholieke voetbalvereniging hier in Klundert, je had toen twee clubs. Later zijn ze samengegaan, heel verstandig.”
Je bent slecht ter been. Mag ik vragen wat je mankeert?
“Ik heb polio vanaf m’n tweede jaar. Er was toen een polio-epidemie die heel veel ellende veroorzaakte. Tegenwoordiger worden kinderen er tegen ingeënt, maar dat was toen nog niet. Als kind liep ik altijd met een grote beugel om m’n linkerbeen, toen ik uitgegroeid was hebben ze m’n voet en m’n knie vastgezet. De laatste jaren begint vooral m’n goede rechterbeen problemen te geven. Door overbelasting zak ik door m’n rechterknie, dus wat vroeger nog met een stok kon, dat lukt nu niet meer. Door m’n handicap ben ik behoorlijk aan huis gebonden, dus doordeweeks leef je dan best in een klein wereldje. Dan leef je toch toe naar de gezelligheid op zaterdag bij de korfbal. Niet dat ik het thuis met Riet niet gezellig heb, hoor!”
Je vrouw Riet is trouwens pas geridderd, heb ik begrepen. Dat is nogal wat!
(trots toont Toon de fraaie onderscheiding) “Inderdaad. Ze kreeg die onderscheiding in de orde van Oranje Nassau omdat ze heel veel energie gestoken heeft in het Rode Kruis. EHBO-lessen, enzovoort. Bovendien is ze al 30 jaar actief in de kerk.”
Wat zijn nu de mooiste herinneringen die je aan je korfbaltijd hebt?
“Ik heb hele goede herinneringen aan de tijd dat ik altijd met het eerste meeging, zowel uit als thuis. Dat vond ik altijd ontzettend leuk. Verder ben ik jaren mee geweest naar het Swift-toernooi in Middelburg. Dan kwam Jurgen me ophalen, booster in de kar achter de auto en op weg. En natuurlijk de feestavonden, dat ik in de jury zat op de playbackshow bijvoorbeeld. Helaas lukt dat nu niet meer, op die drukke avonden zit ik toch erg in de weg. Maar er wordt altijd wel aan me gedacht hoor! Harry brengt me bij het gala altijd nog een potje eten, fantastisch. Dan ben je er toch een beetje bij!
Wat betreft de trainers heb ik aan Herman Kranendonk warme herinneringen, die stond heel dicht bij de supporters. Dat was één van de leukste coaches die ik heb meegemaakt. Als hij een wedstrijd bij ons moet fluiten, komt-ie altijd even naar me toe. En Rompt Dijk was ook zo’n aardige man, die trainde DSO begin jaren tachtig. Niet dat de anderen niet aardig waren, hoor! Ik vind het ook leuk dat Lammer nog minimaal een seizoen blijft. Ik zie duidelijk vooruitgang in het spel sinds Lammert er is, dat mag hij best weten!”
Nu we het er toch over hebben: wat denk je van DSO 1 dit seizoen?
“Dat zal ik je zaterdag rond een uur of zes vertellen! ” (dit interview werd een paar dagen voor het cruciale duel tegen koploper Ventura Sport gehouden). “Heeft DSO verloren, dan staat Ventura drie punten los en wordt het heel moeilijk. Maar Ventura was tegen Vios niet overtuigend. Kansen zijn er, als ze het koppie er maar bij houden. Op het veld krijgen ze een hele sterke ploeg nog twee keer, Korbis, als ik me niet vergis. Maar goed, ‘t is weer even geleden, een kampioenschap. Het wordt wel weer eens tijd! En verder hoop ik nog lang plezier aan DSO te mogen beleven!”
Dank je voor dit interview, Toon, en tot zaterdag!