Het werd een leuke editie van Vios-DSO, afgelopen zaterdag. DSO won de derby met 16-15. De grieperige Karolien Michielsen, toch goed voor vier doelpunten, speelde al een flink aantal wedstrijden in DSO 1. Karolien is bezig aan haar elfde onafgebroken seizoen in ons eerste, reden genoeg voor een interview.
Hoe oud was je eigenlijk toen je in DSO 1 kwam?
“Ik kwam uit de aspiranten, die toen nog A’s heetten, maar nu B’s. DSO had in die tijd geen juniorenploeg, dus ik ging meteen naar de senioren. Door zwangerschappen en blessures speelde ik zeker op het veld al veel mee, want toen had je nog een twaalftal. Ik was toen net 16, geloof ik. We werden in 1991 op het veld meteen kampioen, dat was een leuke ervaring.”
Onder welke trainer was dat?
“Herman Kranendonk zat toen in z’n derde of vierde jaar. Ik stond nog niet vast in DSO 1, maar viel wel vaak in. Ik kan me nog herinneren dat ik het beslissende doelpunt maakte tegen Merwede, dat maakt zeker als je zo jong bent best indruk. Na vijf jaar Herman kwam Rob Lagendijk, daarna Rob Potter en nog een half jaar Piet Hordijk, vervolgens Martin Izarin, Ron Westerkamp en nu Lammert Roetert. Dus ik heb er al flink wat versleten!”
Je staat nu bekend als een veel scorende speler. Scoorde je vanaf het begin zo veel?
“Nou, in het begin, als je net in het eerste zit, dan is het toch vaak een kwestie van meehobbelen. Dan schiet je er eens één of twee in. De echte doorbraak was wat mij betreft onder Rob Potter, toen scoorde ik er regelmatig zes of zeven. Ik ben gelukkig gezegend met een vrij zuiver schot, dan hoef je niet eens zo snel te zijn om toch veel te kunnen scoren. Nee, bij sprintduels eindig ik zeker niet als eerste!”
Aan welke trainer heb je de beste herinneringen?
“Poeh, da’s een hele lastige… Elke trainer heeft weer z’n eigen aanpak en z’n eigen kwaliteiten, dan is het moeilijk om er één uit te pakken. Onder Rob Potter ben ik natuurlijk doorgebroken, maar om dan te zeggen dat hij de beste trainer was, zo zwart-wit is het niet. Misschien een saai antwoord, maar als ik er één uitpik doe ik de rest te kort. Natuurlijk, met Ron Westerkamp kon het net als nu met Lammert goed vinden, de samenwerking met eerdere trainers zit bovendien niet zo vers meer in m’n geheugen. En als een trainer nieuw is, ben je toch wat meer gemotiveerd dan bij een trainer die er al langer is. Bij de één is dat na een jaar al, bij de ander na vijf jaar.”
Even een gemene vraag. Hoeveel beslissingsduels heb je gespeeld?
(lachend) “Goh, ik zat er al op te wachten. Veel te veel, dat is zeker. Luctor was de eerste, daarna Blauw Wit Kloetinge met al die WC-rollen in de zaal. Daarna hadden we Vios Willemstad in Zevenbergen en tenslotte Vios Numansdorp in de zaal.
En, hoe liepen ze af?
“Ja, ja, dat weten we allemaal wel, hoor! We hebben ze allevier verloren. Dat was héél frustrerend, zeker omdat we meerdere keren een straatlengte voor stonden in de rust en dan toch nog onderuit gingen. Ik moest er afgelopen zaterdag nog even aan denken, tegen Vios. Toen we die beslissingswedstrijd in Zevenbergen tegen Vios speelden, stonden we in de rust met 9-3 voor en verloren we toch nog. Nu stond het 10-4, dus ik had zoiets van: we zullen het toch niet weer weggeven.”
Dat lukte nog bijna, na de rust!
“Ja, het werd nog spannend, maar ik heb wel het gevoel dat we nu verder zijn dan toen, meer volwassen. We blijven nu rustig en zijn dan toch in staat zo’n wedstrijd uit te ballen.”
Wat betekent die overwinning op Vios voor jou?
“Veel, heel veel. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer we voor het laatst van ze gewonnen hebben. Een keer op het nieuwjaarstoernooi of de West-Brabant Cup, geloof ik, maar dat telt niet echt. Het is gewoon een wedstrijd op zich, en dan is het prachtig als je die weet te winnen. Toen ik in de aspiranten speelde, ging het er in de derby bij de senioren wel hard aan toe. Dan werd het echt vechten. Dat is nu niet meer, maar het blijft een beladen wedstrijd, ook al hebben we op persoonlijk vlak geen problemen met de Vios-spelers.”
Op het veld staat DSO 1 bovenaan en ook in de zaal mogen jullie nu naar boven kijken. Gaan we eindelijk weer eens een kampioenschap van DSO 1 krijgen?
“Ik mag het hopen, ik zou toch ooit wel weer eens kampioen willen worden. Dat is al veel te lang geleden. We zitten inmiddels al tig jaar in de derde klasse (6 jaar), dus het wordt tijd om een stapje hoger te gaan. Maar het is niet zo dat ik nu al met een kampioenschap bezig ben, zeker in de zaal is iedereen aan elkaar gewaagd. We leven van week tot week. Ook op het veld is het lastig. We staan gelijk met Korbis en juist tegen die ploeg hebben we nog geen wedstrijd gespeeld. Ik heb geen idee hoe sterk zij zijn, maar dat worden cruciale wedstrijden. Bovendien moeten we niet vergeten dat we nogal wat duels maar nipt gewonnen hebben, met één of twee doelpunten verschil. Het zal nog lastig genoeg worden!”
Heb je nooit gedacht aan een overstap naar een andere club?
“Nee. Ik zit op korfbal om sportief zo goed mogelijk te presteren, maar ook omdat mijn vrienden en mijn familie bij DSO korfballen. Ik ben een verenigingsmens, het gaat me niet alleen om de prestatie. Ik wil wel hogerop, maar dan wel met DSO.”
Heb je ook niet getwijfeld toen je in het verre Valkenswaard woonde?
“Die anderhalf jaar was best lastig, 100 kilometer heen en 100 terug voor een training. Maar DSO is mijn cluppie, in Valkenswaard zelf had je trouwens alleen een damesvereniging. Maar het is ook één van de redenen dat we weer terug naar Klundert verhuisd zijn.”
Je wordt over twee weken 28. Hoeveel jaar heb je nog te gaan in DSO 1?
(glimlachend) “Tja, als het aan mij ligt, heb ik nog wel een paar jaar voor de boeg. Het hangt er een beetje vanaf of ik gespaard blijf van blessures en dat soort dingen, maar ik hoop nog wel een aantal jaar in het eerste te staan. Ik merk wel dat ik ouder word, heb inderdaad wat meer spierpijn dan op m’n zestiende, maar ik korfbal nog steeds met heel veel plezier.”